Om publicitaire redenen stond deze klassieker niet meer op het BPO Cycling Tour programma, maar voor ons team maakt dit weinig uit: met een tiental mannen en twee vrouwen staan wij aan de start van de "negende" rit bovenop de muur van Hoei.
Een sterk team trouwens met o.a. mijn toptransfers Geert(teamleader voor vandaag) en Michel, een aantal vrienden van Geert (die na het lezen van het verslag van vorige week gebeten zijn om het hem vandaag knap lastig te maken), Johan(een vriend van mij, wiens klimcapaciteiten ik ken), en last but not least onze dames: Karin (die haar glansprestatie van La Chouffe Classic, 5de in het bergklassement bij de vrouwen, wil herhalen) en Rosita (Cycling Tour wielertoeriste 2009). Vic en ik kennen onmiddellijk onze plaats in de groep...
Ook aan de start een 800-tal cyclosportieven die tegen de tijd het langste parcours afleggen. En het wedstrijdkarakter merk je meteen: net gestart en de verschillende groepjes vliegen je in een rotvaart voorbij - bij de eerste verkeersdrempel liggen tientallen drinkbussen, die door de snelheid uit de bidonhouders zijn gekatapulteerd. Verschillende volgwagens laveren tussen de wielrenners - dit is duidelijk geen amateurisme meer...
Net na de eerste beklimming, Col de France, begint het opnieuw te regenen. Bovendien is het niet zo warm , waardoor mijn voeten vrij snel kou krijgen. Echt niet plezant. Vic die tot hiertoe in mijn buurt was gebleven, versnelt plots en tesamen met Johan rijdt hij het gat dicht met een groep, die aangevoerd wordt door een mooie blondine. Eens te meer een bewijs dat er ook natuurlijke pepmiddelen bestaan om je prestaties op de krikken...
Wij rijden door een heel mooie en voor mij totaal onbekende golvende streek: constant op en af, de hoogtemeters lopen snel op. Ons team is ondertussen ook al in verschillende groepjes uiteen gevallen. Ik bengel achteraan, maar word op de top van één van de zovele hellingen opgewacht door Geert (toffe teamleader!) en na een lange achtervolging sluiten wij aan bij Karin, Michel en Geert. Inderdaad Geert had zich opnieuw laten uitzakken: de blondine bleek één van die cyclosportieven te zijn die voor het parcours van 175km had geopteerd... Met een dubbele motor (Geert en Michel) komen wij na 80 km (met een gemiddelde snelheid van meer dan 27km/u) aan de eerste bevoorrading. Een stop waar Vic en ik naar uit gekeken hadden, want wij zaten op ons tandvlees. De rest van het team, staat ons daar al een tijdje op te wachten. Op één na, Rosita: het vlot vandaag niet zo goed, kniepijn vertrouwt ze ons toe. Er staan wel al 1000m hoogtemeters op onze teller, met amper 4 "officiële" hellingen. Een blik op het parcours leert ons dat er in de resterende 50km, nog 8 hellingen te beklimmen zijn. Vic en ik besluiten daarom, als echte "gentlemen", bij Rosita te blijven...
De hellingen volgen nu mekaar snel op, de regenbuien trouwens ook. Zelfs een heuse hagelbui krijgen wij over ons! Gelukkig is de opwarming van de aarde al een tijdje aan de gang, zoniet riskeerden we in juni in de sneeuw te moeten rijden... Net voor de tweede bevoorrading worden wij voorbij gereden door de zes koplopers van de cyclosportieven, ze hebben ondertussen zo'n 40km meer gereden dan wij...
Op de top van de Côte de Bohisseau, zie ik een BPO-truitje: het is zowaar Geert, die zich opnieuw heeft laten uitzakken, en die zijn taak als teamleader ter harte neemt. Chapeau! De laatste 25km rijdt hij met ons mee. Wij rijden na 5u , Hoei binnen. Oei, nu nog die muur! Geert roept mij toe dat hij gaat ontploffen op de muur en met enkele serieuze lenderukken, vliegt hij de helling op. Ik probeer nog wat te doseren, want die beelden van de Waalse Pijl schrikken mij echt af. Bij de bekende haarspeldbochten moet ik recht op de trappers, trekken, sleuren en proberen niet om te vallen... Net zoals op de muur van Geraardsbergen, tijdens de Ronde van Vlaanderen, word je aangemoedigd door het publiek langs de weg. Eén stem herken ik, Alain onze fotograaf. Hem zien doe ik niet, want het is zwart voor mijn ogen... Het blijft steil, ik rijd nog amper 4km/u... Ik hoor de speaker, de aankomstlijn moet niet ver meer zijn. Met een laatste krachtinspanning bereik ik de aankomst. Dit is de lastigste bekimming die ik tot hiertoe gereden heb; ook één van de zwaarste ritten van de Cycling Tour trouwens!
In de BPO-tent niets dan tevreden gezichten: deze rit is echt een klassieker! Iedereen stort zich op het verrassingsbrood, alhoewel je het na een negende rit nog moeilijk over een verrassing kan hebben... Echter van een echte verrassing gesproken: plots passeert Eddy Merckx voorbij de BPO-tent en France zorgt er voor dat wij met hem op de foto kunnen! Wij voelen ons even de Kannibalen van Hoei...
En nu zoals de profs, een recuperatiemoment inbouwen tot de tiende rit op 21 augustus. De naam "Les Géants des Ardennes" laat vermoeden dat dit geen vlakke rit zal zijn... Geniet van jullie vakantie en tracht de conditie wat te onderhouden!
Tot dan!
Nagekomen bericht: zondagmorgen 60 km gefietst, maar er zat er weinig "jus" in de benen, wel veel melkzuur...
Statistieken van de rit
Geen opmerkingen:
Een reactie posten