Deze namiddag heb ik met een vijftal collega's deelgenomen aan de opname van een TV-reclamespot van BPO. Als BPO Cycling team waren we figuranten in één van de scènes. Beelden en foto's volgen...
Handtekeningen kunnen bekomen worden op eenvoudig verzoek...
Tot blogs!
woensdag 23 juni 2010
zondag 20 juni 2010
Gran Fondo Eddy Merckx
Om publicitaire redenen stond deze klassieker niet meer op het BPO Cycling Tour programma, maar voor ons team maakt dit weinig uit: met een tiental mannen en twee vrouwen staan wij aan de start van de "negende" rit bovenop de muur van Hoei.
Een sterk team trouwens met o.a. mijn toptransfers Geert(teamleader voor vandaag) en Michel, een aantal vrienden van Geert (die na het lezen van het verslag van vorige week gebeten zijn om het hem vandaag knap lastig te maken), Johan(een vriend van mij, wiens klimcapaciteiten ik ken), en last but not least onze dames: Karin (die haar glansprestatie van La Chouffe Classic, 5de in het bergklassement bij de vrouwen, wil herhalen) en Rosita (Cycling Tour wielertoeriste 2009). Vic en ik kennen onmiddellijk onze plaats in de groep...
Ook aan de start een 800-tal cyclosportieven die tegen de tijd het langste parcours afleggen. En het wedstrijdkarakter merk je meteen: net gestart en de verschillende groepjes vliegen je in een rotvaart voorbij - bij de eerste verkeersdrempel liggen tientallen drinkbussen, die door de snelheid uit de bidonhouders zijn gekatapulteerd. Verschillende volgwagens laveren tussen de wielrenners - dit is duidelijk geen amateurisme meer...
Net na de eerste beklimming, Col de France, begint het opnieuw te regenen. Bovendien is het niet zo warm , waardoor mijn voeten vrij snel kou krijgen. Echt niet plezant. Vic die tot hiertoe in mijn buurt was gebleven, versnelt plots en tesamen met Johan rijdt hij het gat dicht met een groep, die aangevoerd wordt door een mooie blondine. Eens te meer een bewijs dat er ook natuurlijke pepmiddelen bestaan om je prestaties op de krikken...
Wij rijden door een heel mooie en voor mij totaal onbekende golvende streek: constant op en af, de hoogtemeters lopen snel op. Ons team is ondertussen ook al in verschillende groepjes uiteen gevallen. Ik bengel achteraan, maar word op de top van één van de zovele hellingen opgewacht door Geert (toffe teamleader!) en na een lange achtervolging sluiten wij aan bij Karin, Michel en Geert. Inderdaad Geert had zich opnieuw laten uitzakken: de blondine bleek één van die cyclosportieven te zijn die voor het parcours van 175km had geopteerd... Met een dubbele motor (Geert en Michel) komen wij na 80 km (met een gemiddelde snelheid van meer dan 27km/u) aan de eerste bevoorrading. Een stop waar Vic en ik naar uit gekeken hadden, want wij zaten op ons tandvlees. De rest van het team, staat ons daar al een tijdje op te wachten. Op één na, Rosita: het vlot vandaag niet zo goed, kniepijn vertrouwt ze ons toe. Er staan wel al 1000m hoogtemeters op onze teller, met amper 4 "officiële" hellingen. Een blik op het parcours leert ons dat er in de resterende 50km, nog 8 hellingen te beklimmen zijn. Vic en ik besluiten daarom, als echte "gentlemen", bij Rosita te blijven...
De hellingen volgen nu mekaar snel op, de regenbuien trouwens ook. Zelfs een heuse hagelbui krijgen wij over ons! Gelukkig is de opwarming van de aarde al een tijdje aan de gang, zoniet riskeerden we in juni in de sneeuw te moeten rijden... Net voor de tweede bevoorrading worden wij voorbij gereden door de zes koplopers van de cyclosportieven, ze hebben ondertussen zo'n 40km meer gereden dan wij...
Op de top van de Côte de Bohisseau, zie ik een BPO-truitje: het is zowaar Geert, die zich opnieuw heeft laten uitzakken, en die zijn taak als teamleader ter harte neemt. Chapeau! De laatste 25km rijdt hij met ons mee. Wij rijden na 5u , Hoei binnen. Oei, nu nog die muur! Geert roept mij toe dat hij gaat ontploffen op de muur en met enkele serieuze lenderukken, vliegt hij de helling op. Ik probeer nog wat te doseren, want die beelden van de Waalse Pijl schrikken mij echt af. Bij de bekende haarspeldbochten moet ik recht op de trappers, trekken, sleuren en proberen niet om te vallen... Net zoals op de muur van Geraardsbergen, tijdens de Ronde van Vlaanderen, word je aangemoedigd door het publiek langs de weg. Eén stem herken ik, Alain onze fotograaf. Hem zien doe ik niet, want het is zwart voor mijn ogen... Het blijft steil, ik rijd nog amper 4km/u... Ik hoor de speaker, de aankomstlijn moet niet ver meer zijn. Met een laatste krachtinspanning bereik ik de aankomst. Dit is de lastigste bekimming die ik tot hiertoe gereden heb; ook één van de zwaarste ritten van de Cycling Tour trouwens!
In de BPO-tent niets dan tevreden gezichten: deze rit is echt een klassieker! Iedereen stort zich op het verrassingsbrood, alhoewel je het na een negende rit nog moeilijk over een verrassing kan hebben... Echter van een echte verrassing gesproken: plots passeert Eddy Merckx voorbij de BPO-tent en France zorgt er voor dat wij met hem op de foto kunnen! Wij voelen ons even de Kannibalen van Hoei...
En nu zoals de profs, een recuperatiemoment inbouwen tot de tiende rit op 21 augustus. De naam "Les Géants des Ardennes" laat vermoeden dat dit geen vlakke rit zal zijn... Geniet van jullie vakantie en tracht de conditie wat te onderhouden!
Tot dan!
Nagekomen bericht: zondagmorgen 60 km gefietst, maar er zat er weinig "jus" in de benen, wel veel melkzuur...
Statistieken van de rit
Een sterk team trouwens met o.a. mijn toptransfers Geert(teamleader voor vandaag) en Michel, een aantal vrienden van Geert (die na het lezen van het verslag van vorige week gebeten zijn om het hem vandaag knap lastig te maken), Johan(een vriend van mij, wiens klimcapaciteiten ik ken), en last but not least onze dames: Karin (die haar glansprestatie van La Chouffe Classic, 5de in het bergklassement bij de vrouwen, wil herhalen) en Rosita (Cycling Tour wielertoeriste 2009). Vic en ik kennen onmiddellijk onze plaats in de groep...
Ook aan de start een 800-tal cyclosportieven die tegen de tijd het langste parcours afleggen. En het wedstrijdkarakter merk je meteen: net gestart en de verschillende groepjes vliegen je in een rotvaart voorbij - bij de eerste verkeersdrempel liggen tientallen drinkbussen, die door de snelheid uit de bidonhouders zijn gekatapulteerd. Verschillende volgwagens laveren tussen de wielrenners - dit is duidelijk geen amateurisme meer...
Net na de eerste beklimming, Col de France, begint het opnieuw te regenen. Bovendien is het niet zo warm , waardoor mijn voeten vrij snel kou krijgen. Echt niet plezant. Vic die tot hiertoe in mijn buurt was gebleven, versnelt plots en tesamen met Johan rijdt hij het gat dicht met een groep, die aangevoerd wordt door een mooie blondine. Eens te meer een bewijs dat er ook natuurlijke pepmiddelen bestaan om je prestaties op de krikken...
Wij rijden door een heel mooie en voor mij totaal onbekende golvende streek: constant op en af, de hoogtemeters lopen snel op. Ons team is ondertussen ook al in verschillende groepjes uiteen gevallen. Ik bengel achteraan, maar word op de top van één van de zovele hellingen opgewacht door Geert (toffe teamleader!) en na een lange achtervolging sluiten wij aan bij Karin, Michel en Geert. Inderdaad Geert had zich opnieuw laten uitzakken: de blondine bleek één van die cyclosportieven te zijn die voor het parcours van 175km had geopteerd... Met een dubbele motor (Geert en Michel) komen wij na 80 km (met een gemiddelde snelheid van meer dan 27km/u) aan de eerste bevoorrading. Een stop waar Vic en ik naar uit gekeken hadden, want wij zaten op ons tandvlees. De rest van het team, staat ons daar al een tijdje op te wachten. Op één na, Rosita: het vlot vandaag niet zo goed, kniepijn vertrouwt ze ons toe. Er staan wel al 1000m hoogtemeters op onze teller, met amper 4 "officiële" hellingen. Een blik op het parcours leert ons dat er in de resterende 50km, nog 8 hellingen te beklimmen zijn. Vic en ik besluiten daarom, als echte "gentlemen", bij Rosita te blijven...
De hellingen volgen nu mekaar snel op, de regenbuien trouwens ook. Zelfs een heuse hagelbui krijgen wij over ons! Gelukkig is de opwarming van de aarde al een tijdje aan de gang, zoniet riskeerden we in juni in de sneeuw te moeten rijden... Net voor de tweede bevoorrading worden wij voorbij gereden door de zes koplopers van de cyclosportieven, ze hebben ondertussen zo'n 40km meer gereden dan wij...
Op de top van de Côte de Bohisseau, zie ik een BPO-truitje: het is zowaar Geert, die zich opnieuw heeft laten uitzakken, en die zijn taak als teamleader ter harte neemt. Chapeau! De laatste 25km rijdt hij met ons mee. Wij rijden na 5u , Hoei binnen. Oei, nu nog die muur! Geert roept mij toe dat hij gaat ontploffen op de muur en met enkele serieuze lenderukken, vliegt hij de helling op. Ik probeer nog wat te doseren, want die beelden van de Waalse Pijl schrikken mij echt af. Bij de bekende haarspeldbochten moet ik recht op de trappers, trekken, sleuren en proberen niet om te vallen... Net zoals op de muur van Geraardsbergen, tijdens de Ronde van Vlaanderen, word je aangemoedigd door het publiek langs de weg. Eén stem herken ik, Alain onze fotograaf. Hem zien doe ik niet, want het is zwart voor mijn ogen... Het blijft steil, ik rijd nog amper 4km/u... Ik hoor de speaker, de aankomstlijn moet niet ver meer zijn. Met een laatste krachtinspanning bereik ik de aankomst. Dit is de lastigste bekimming die ik tot hiertoe gereden heb; ook één van de zwaarste ritten van de Cycling Tour trouwens!
In de BPO-tent niets dan tevreden gezichten: deze rit is echt een klassieker! Iedereen stort zich op het verrassingsbrood, alhoewel je het na een negende rit nog moeilijk over een verrassing kan hebben... Echter van een echte verrassing gesproken: plots passeert Eddy Merckx voorbij de BPO-tent en France zorgt er voor dat wij met hem op de foto kunnen! Wij voelen ons even de Kannibalen van Hoei...
En nu zoals de profs, een recuperatiemoment inbouwen tot de tiende rit op 21 augustus. De naam "Les Géants des Ardennes" laat vermoeden dat dit geen vlakke rit zal zijn... Geniet van jullie vakantie en tracht de conditie wat te onderhouden!
Tot dan!
Nagekomen bericht: zondagmorgen 60 km gefietst, maar er zat er weinig "jus" in de benen, wel veel melkzuur...
Statistieken van de rit
zondag 13 juni 2010
Cyclo Sprint Classic: achtste rit van de BPO Cycling Tour
Voor de achtste rit houden we halt in het verre Limburg, aan de rand van het circuit van Zolder. Bij het beluisteren van het weerbericht twijfelde Patrick of Sabine "veel bevolking" of "veel bewolking" had voorspeld. Donkere, dreigende wolken bevestigen zaterdagmorgen het laatste...
Monique, onze teamleader(ster), die net op tijd is om nog op de groepsfoto te staan, stelt ontgoocheld vast dat de rest van het team opteert voor de 125km en dat zij als enige gekozen heeft voor de rit van 85km. De vrees die ze had om als teamleader de kop te moeten trekken wordt spijtig genoeg voor haar realiteit...
Met een behoorlijk grote BPO-groep vertrekken we richting Hasselt: Geert stopt bij zijn wagen om zijn regenvestje te nemen, een goeie tactische zet, zo zou later blijken. Antoon komt wat te laat aan en besluit om zich niet in te schrijven maar onmiddellijk aan te sluiten uit vrees ons niet meer te kunnen inhalen. Ook dit blijkt een goeie tactische zet, want van bij de start wordt er een strak tempo aangehouden.
En na 3,5km vallen de eerste regendruppels, de eerste trouwens van de tot hiertoe gereden ritten van de BPO Cycling Tour. Na een kwartiertje houdt het op met de motregen - de regen valt nu met bakken uit de lucht...Tijd om het regenvestje aan te trekken. Mijn vrienden van de wielerclub houden het na 20km voor bekeken en draaien terug richting Zolder. Met Patrick, Vic, Geert, Jan, Antoon en nog twee collega's van De Post voelen wij ons nu echte Flandriens, al moeten wij in volle verkiezingsstrijd opletten met dit woord...
Na 45 vlakke kilometers komen we aan de eerste bevoorrading in Membruggen. Duidelijk minder volk in vergelijking tot de andere tochten, maar hoe kan het ook anders met zo'n hondenweer. Na een korte stop, want iedereen begint kou te krijgen, rijden wij de provincie Luik binnen - de bergzone van deze rit: relatief korte maar zeer nijdige beklimmingen. Niet echt mijn ding. Door de regen liggen de afdalingen er trouwens ook gevaarlijk bij, behoedzaam naar beneden rijden is dan ook de boodschap!
En wie regen zegt, zegt ook meer kans op platte banden... Net na de afdaling van Thier d'Amry heeft Patrick prijs: achterband plat. Vic laat onmiddellijk zien dat hij mecanicien-bloed heeft, waardoor we weer snel kunnen aansluiten bij de groep. Niet moeilijk, ze stonden ons wat verder, verkleumd, op te wachten...
Na mijn eerste transfer, Michel, blijkt ook mijn tweede transfer, Geert, een voltreffer te zijn! Overal als eerste boven, en op het vlakke onvoorstoorbaar aan de kop sleuren zonder omkijken. Aan de tweede bevoorrading vertrouwt hij mij toe dat er in de groep, waarmee hij in Sint-Lievens-Houtem rijdt, profiteurs zijn die nooit eens overnemen - ik denk, Geert, dat ze wel willen, maar dat je wat te snel rijdt...
Net voor die tweede bevoorrading moeten wij nog de Keiberg beklimmen. De naam lijkt wel heel passend te zijn, want de eerste 100m moeten we door grind rijden. Even wanen wij ons in een etappe van de Giro... En zowaar, het heeft ondertussen opgehouden met regenen. De regenvestjes worden uitgetrokken in Alden Biesen, onze tweede stop. De laatste 40km trekt Geert de groep op één lint, het tempo wordt nog wat opgetrokken. Behalve mijn stuurlint en de achterband van Vic heb ik niet veel gezien van het landschap. Het schijnt hier nochtans mooi te zijn...
Iedereen is blij als wij het spandoek van Bank van De Post langs het Albertkanaal zien: Geert zet zich recht en dit betekent dat we even op adem kunnen komen. Wij draaien rechts af en via een laatste beklimming,Sterrewacht, aan de rand van het circuit van Zolder, komen wij aan onze BPO-tent. 28km/u staat op onze teller, met dank aan Geert! Dit was een echte Cyclo Sprint!
Mijn vrouw kon het trouwens niet geloven dat wij in zo'n hondenweer hadden gereden want in Aalst was het een ganse dag zonnig geweest. Tot wanneer ze mijn wielerkledij zag...
Tot volgende week in Hoei!
Statistieken van de rit
Monique, onze teamleader(ster), die net op tijd is om nog op de groepsfoto te staan, stelt ontgoocheld vast dat de rest van het team opteert voor de 125km en dat zij als enige gekozen heeft voor de rit van 85km. De vrees die ze had om als teamleader de kop te moeten trekken wordt spijtig genoeg voor haar realiteit...
Met een behoorlijk grote BPO-groep vertrekken we richting Hasselt: Geert stopt bij zijn wagen om zijn regenvestje te nemen, een goeie tactische zet, zo zou later blijken. Antoon komt wat te laat aan en besluit om zich niet in te schrijven maar onmiddellijk aan te sluiten uit vrees ons niet meer te kunnen inhalen. Ook dit blijkt een goeie tactische zet, want van bij de start wordt er een strak tempo aangehouden.
En na 3,5km vallen de eerste regendruppels, de eerste trouwens van de tot hiertoe gereden ritten van de BPO Cycling Tour. Na een kwartiertje houdt het op met de motregen - de regen valt nu met bakken uit de lucht...Tijd om het regenvestje aan te trekken. Mijn vrienden van de wielerclub houden het na 20km voor bekeken en draaien terug richting Zolder. Met Patrick, Vic, Geert, Jan, Antoon en nog twee collega's van De Post voelen wij ons nu echte Flandriens, al moeten wij in volle verkiezingsstrijd opletten met dit woord...
Na 45 vlakke kilometers komen we aan de eerste bevoorrading in Membruggen. Duidelijk minder volk in vergelijking tot de andere tochten, maar hoe kan het ook anders met zo'n hondenweer. Na een korte stop, want iedereen begint kou te krijgen, rijden wij de provincie Luik binnen - de bergzone van deze rit: relatief korte maar zeer nijdige beklimmingen. Niet echt mijn ding. Door de regen liggen de afdalingen er trouwens ook gevaarlijk bij, behoedzaam naar beneden rijden is dan ook de boodschap!
En wie regen zegt, zegt ook meer kans op platte banden... Net na de afdaling van Thier d'Amry heeft Patrick prijs: achterband plat. Vic laat onmiddellijk zien dat hij mecanicien-bloed heeft, waardoor we weer snel kunnen aansluiten bij de groep. Niet moeilijk, ze stonden ons wat verder, verkleumd, op te wachten...
Na mijn eerste transfer, Michel, blijkt ook mijn tweede transfer, Geert, een voltreffer te zijn! Overal als eerste boven, en op het vlakke onvoorstoorbaar aan de kop sleuren zonder omkijken. Aan de tweede bevoorrading vertrouwt hij mij toe dat er in de groep, waarmee hij in Sint-Lievens-Houtem rijdt, profiteurs zijn die nooit eens overnemen - ik denk, Geert, dat ze wel willen, maar dat je wat te snel rijdt...
Net voor die tweede bevoorrading moeten wij nog de Keiberg beklimmen. De naam lijkt wel heel passend te zijn, want de eerste 100m moeten we door grind rijden. Even wanen wij ons in een etappe van de Giro... En zowaar, het heeft ondertussen opgehouden met regenen. De regenvestjes worden uitgetrokken in Alden Biesen, onze tweede stop. De laatste 40km trekt Geert de groep op één lint, het tempo wordt nog wat opgetrokken. Behalve mijn stuurlint en de achterband van Vic heb ik niet veel gezien van het landschap. Het schijnt hier nochtans mooi te zijn...
Iedereen is blij als wij het spandoek van Bank van De Post langs het Albertkanaal zien: Geert zet zich recht en dit betekent dat we even op adem kunnen komen. Wij draaien rechts af en via een laatste beklimming,Sterrewacht, aan de rand van het circuit van Zolder, komen wij aan onze BPO-tent. 28km/u staat op onze teller, met dank aan Geert! Dit was een echte Cyclo Sprint!
Mijn vrouw kon het trouwens niet geloven dat wij in zo'n hondenweer hadden gereden want in Aalst was het een ganse dag zonnig geweest. Tot wanneer ze mijn wielerkledij zag...
Tot volgende week in Hoei!
Statistieken van de rit
zondag 6 juni 2010
La Chouffe Classic: zevende rit van BPO Cycling Tour
Vrijdagavond had ik al gemerkt dat het druk ging worden: nogal wat mobilhomes en caravans reden door Houffalize op zoek naar plaatsje. Door de lokale markt is het bovendien niet evident om je wagen kwijt te raken, maar rond 8u30 staat onze team-leader Dimitri De Smaels ons op te wachten aan de BPO-tent. Na wat overleg, vertrekt de groep voor de 108km? - 165km?: de eerste 74km zijn toch gemeenschappelijk: de benen en de warmte zullen op de splitsing bepalen welk parcours dan uiteindelijk gekozen wordt.
Ik vertrek wat later met enkele kameraden van mijn wielerclub voor de rit van 108km. Het is laveren tussen wielertoeristen en marktgangers, maar na enkele minuten verlaten wij Houffalize en rijden wij langs de oevers van de Ourthe naar Mormont. Achteraf zou blijken dat deze eerste kilometers zowat de enige "vlakke" kilometers zouden zijn van het parcours...
En net zoals vorige week is ook deze streek adembenemend: wij vragen ons af waarom wij voor onze meerdaagse uitstap van de wielerclub steeds naar het buitenland trekken. Misschien moeten wij volgend jaar maar eens een Ronde van België organiseren.
Na een prachtige afdaling bereiken wij na een dertigtal km La Roche en de derde helling van de dag Côte de la Haussire: volgens het Cotacol-klassement is dit de zwaarste helling in België! Het is trouwens de eerste helling van de dag waarbij een tijdsopname wordt gemaakt. Net buiten het centrum moeten we links opdraaien en kijken wij onmiddellijk tegen een muur aan. Ik merk dat mijn vrienden twee weken geleden de Mont Ventoux hebben beklommen - ik moet onmiddellijk passen wanneer een drietal onder hen duidelijk van plan zijn een goede tijd neer te zetten. Van bij de start is het stijgingspercentage meestal boven de 10% - dit is inderdaad echt een heel zware col. Na een kleine 2 km zit er zowaar een afdaling in: dit voorspelt niet veel goeds voor wat nog komen gaat bedenk ik mij - en mijn vrees wordt de waarheid: bij de volgende 2 km zijn wij nooit onder de 12% stijgingspercentage geweest - 17% is een getal dat ik veel gezien heb...Ik probeer alsnog te genieten van de prachtige natuur waar we door rijden. Het is er in elk geval vrij stil: niemand praat, geen versnellingsapparaat dat je hoort- iedereen zit sowieso op de kleinste versnelling, enkel wat vogels en zwaar gehijg hoor je rondom jou. Wat mij betreft, de terechte numero uno van de hellingen... Om de vergelijking met de Mont Ventoux door te trekken, worden wij bovendien op de top aangevallen door vliegen - iets wat je tijdens de beklimming in het bos vanuit Bedoin ook vaak moet ondergaan...
Het profiel van deze rit is duidelijk wat anders en moeilijker dan vorige week: geen "vals" plat tussen de hellingen, maar wel hellingen "zonder naam" van 4%-6%: ceci n'est pas une côte... De warmte maakt het bovendien extra lastig.
Net na de tweede bevoorrading (aan het postkantoor in Lierneux) worden wij in de afdaling van de Côte de Lierneux opgeschrikt: Mug langs de weg, helikopter in de weide ernaast, bebloed wielerpetje... Hopelijk valt het allemaal best mee, maar het zag er eerlijk gezegd heel ernstig uit.
Na de afdaling van de kortste helling van de dag (côte de Wibrin) is er een laatste stop in Achouffe aan de brouwerij van La Chouffe. Enkel Willy Rosarius waagt zich aan dit lekker biertje, maar het heeft hem duidelijk geen deugd gedaan. Daar waar hij tot hiertoe steeds als eerste boven komt, moet hij mij op de volgende helling (La Longue Virée), waar er opnieuw een tijdsopname is, laten gaan. Dit geeft me wat extra moraal en ik haal een man met Molteni-truitje in, en zonder één woord met elkaar uit te wisselen, begrijpen wij mekaar onmiddellijk : tesamen naar boven en mekaar regelmatig aflossen. Op de top schudden me mekaar de hand - "merci" zeggen wij beiden.
Op de top wordt het duidelijk: de warmte, de "officïële" en "niet-" hellingen eisen hun tol. Ik vind niemand meer bereid om in Houffalize de optionele helling Rue de Saint Roch te beklimmen. Zelfs een bon voor een gratis La Chouffe, die je ontvangt als je de top haalt, kan niemand meer motiveren. Ze moeten echt door hun krachten heen zitten!
Ik wil me wel nog eens testen en besluit de laatste helling, tellend voor het bergklassement, te beklimmen. En zoals men mij verwittigd had is deze te vergelijken met de Triple Mur de Monty van vorige week: opnieuw stukken van meer dan 20%! Toch ben ik fier dat ik met een bonnetje de BPO-tent kan binnenstappen. Nu de zonnebrillen van de gezichten zijn, merk ik dat velen heel getekend zijn. Dit was echt een heel zware rit!
En het BPO Cycling Team? Zoals de duiven vielen ze één voor één binnen: dezelfde verhalen, dezelfde getekende gezichten. Maar chapeau want de meesten hadden geopteerd voor de 165km!
En La Chouffe? Die heeft ernorm gesmaakt!
Ik vertrek wat later met enkele kameraden van mijn wielerclub voor de rit van 108km. Het is laveren tussen wielertoeristen en marktgangers, maar na enkele minuten verlaten wij Houffalize en rijden wij langs de oevers van de Ourthe naar Mormont. Achteraf zou blijken dat deze eerste kilometers zowat de enige "vlakke" kilometers zouden zijn van het parcours...
En net zoals vorige week is ook deze streek adembenemend: wij vragen ons af waarom wij voor onze meerdaagse uitstap van de wielerclub steeds naar het buitenland trekken. Misschien moeten wij volgend jaar maar eens een Ronde van België organiseren.
Na een prachtige afdaling bereiken wij na een dertigtal km La Roche en de derde helling van de dag Côte de la Haussire: volgens het Cotacol-klassement is dit de zwaarste helling in België! Het is trouwens de eerste helling van de dag waarbij een tijdsopname wordt gemaakt. Net buiten het centrum moeten we links opdraaien en kijken wij onmiddellijk tegen een muur aan. Ik merk dat mijn vrienden twee weken geleden de Mont Ventoux hebben beklommen - ik moet onmiddellijk passen wanneer een drietal onder hen duidelijk van plan zijn een goede tijd neer te zetten. Van bij de start is het stijgingspercentage meestal boven de 10% - dit is inderdaad echt een heel zware col. Na een kleine 2 km zit er zowaar een afdaling in: dit voorspelt niet veel goeds voor wat nog komen gaat bedenk ik mij - en mijn vrees wordt de waarheid: bij de volgende 2 km zijn wij nooit onder de 12% stijgingspercentage geweest - 17% is een getal dat ik veel gezien heb...Ik probeer alsnog te genieten van de prachtige natuur waar we door rijden. Het is er in elk geval vrij stil: niemand praat, geen versnellingsapparaat dat je hoort- iedereen zit sowieso op de kleinste versnelling, enkel wat vogels en zwaar gehijg hoor je rondom jou. Wat mij betreft, de terechte numero uno van de hellingen... Om de vergelijking met de Mont Ventoux door te trekken, worden wij bovendien op de top aangevallen door vliegen - iets wat je tijdens de beklimming in het bos vanuit Bedoin ook vaak moet ondergaan...
Het profiel van deze rit is duidelijk wat anders en moeilijker dan vorige week: geen "vals" plat tussen de hellingen, maar wel hellingen "zonder naam" van 4%-6%: ceci n'est pas une côte... De warmte maakt het bovendien extra lastig.
Net na de tweede bevoorrading (aan het postkantoor in Lierneux) worden wij in de afdaling van de Côte de Lierneux opgeschrikt: Mug langs de weg, helikopter in de weide ernaast, bebloed wielerpetje... Hopelijk valt het allemaal best mee, maar het zag er eerlijk gezegd heel ernstig uit.Na de afdaling van de kortste helling van de dag (côte de Wibrin) is er een laatste stop in Achouffe aan de brouwerij van La Chouffe. Enkel Willy Rosarius waagt zich aan dit lekker biertje, maar het heeft hem duidelijk geen deugd gedaan. Daar waar hij tot hiertoe steeds als eerste boven komt, moet hij mij op de volgende helling (La Longue Virée), waar er opnieuw een tijdsopname is, laten gaan. Dit geeft me wat extra moraal en ik haal een man met Molteni-truitje in, en zonder één woord met elkaar uit te wisselen, begrijpen wij mekaar onmiddellijk : tesamen naar boven en mekaar regelmatig aflossen. Op de top schudden me mekaar de hand - "merci" zeggen wij beiden.
Op de top wordt het duidelijk: de warmte, de "officïële" en "niet-" hellingen eisen hun tol. Ik vind niemand meer bereid om in Houffalize de optionele helling Rue de Saint Roch te beklimmen. Zelfs een bon voor een gratis La Chouffe, die je ontvangt als je de top haalt, kan niemand meer motiveren. Ze moeten echt door hun krachten heen zitten!
Ik wil me wel nog eens testen en besluit de laatste helling, tellend voor het bergklassement, te beklimmen. En zoals men mij verwittigd had is deze te vergelijken met de Triple Mur de Monty van vorige week: opnieuw stukken van meer dan 20%! Toch ben ik fier dat ik met een bonnetje de BPO-tent kan binnenstappen. Nu de zonnebrillen van de gezichten zijn, merk ik dat velen heel getekend zijn. Dit was echt een heel zware rit!
En het BPO Cycling Team? Zoals de duiven vielen ze één voor één binnen: dezelfde verhalen, dezelfde getekende gezichten. Maar chapeau want de meesten hadden geopteerd voor de 165km!
En La Chouffe? Die heeft ernorm gesmaakt!
Tot volgende week in Heusden-Zolder voor de Cyclo Sprint
Wat statistieken van de rit
Abonneren op:
Posts (Atom)