's Avonds op de binnenkoer van een heel leuk Italiaans restaurantje, genietend van een lekkere wijn en (uiteraard) spaghetti: dit deed ik vaak de vooravond van de beklimming van de Mont Ventoux... net hetzelfde gevoel: enerzijds intens genieten van het moment, anderzijds wat schrik voor de dag van morgen...
Zondagmorgen, Luik ontwaakt, mistig en stil - enkel de sirenes van de politie hoor je. Op de baan, richting Angleur wordt het echter steeds maar drukker naarmate je de startplaats nadert: het wordt zoeken om je wagen kwijt te geraken...
Met een groepje van 4 (Patrick Rijdant, Jan, Kristof Schrooten en mezelf) vertrekken wij richting Tilff, waar de officiële start ligt. Tussen de geparkeerde wagens merkt Jan nog een collega van De Post op, Vic Dewulf. Jan stelt voor om niet te wachten - Vic zal ons wel inhalen zegt hij vol vertrouwen... Een afdaling tot in het centrum van het stadje, waar Catherine en Stephan ook aansluiten. Leuk om mee te starten, maar meteen weten wij ook dat er na het officiële finish nog een beklimming voorgeschoteld wordt van enkele kilometers...
In een vrij snel tempo rijden wij naar de eerste beklimming van de dag: Côte de Chambralles. Eigenlijk een "reserve"-helling omdat door dorpsfeesten, de Côte d'Onneux niet kan aangedaan worden. Maar wat voor één! Een echte kuitenbijter: 1600 m lang met een gemiddeld stijgingspercentage van 9.2% en een maximum van liefst 16%! Op de top is het vrij lang wachten op Patrick: in de laatste bocht van de helling was hij even gestopt bij de pechdienst om zijn achterband te laten vervangen. De collega's die geopteerd hebben voor het parcours van 78km sluiten ook aan op de top, maar verlaten ons enkele kilometers verder, wanneer ze links richting Côte de Havelange ons parcours verlaten.
Voor Patrick is het de eerste keer dat hij in de Ardennen rijdt: de hellingen zijn er duidelijk veel langer dan in onze Vlaamse Ardennen, maar zoals Cruijf zegt: "ieder nadeel heb zijn voordeel": de afdalingen zijn er ook veel langer... En daar blijkt dat Patrick één van de betere dalers is. Mijn analyse "wij hebben ons gewicht mee", wordt door Patrick onmiddellijk met de grond gelijk gemaakt: "het is dankzij onze techniek". Wij besluiten zijn analyse te behouden...
Net voor Côte de Wannes komt Vic Dewulf aansluiten - Jan had dus duidelijk gelijk. Op de top ervan is het vrij lang aanschuiven bij de bevoorrading: wat een massa volk!
Na een vrij steile afdaling bereiken wij Stavelot waar we gelukkig niet rechts opdraaien (Col de Stockeu). Net buiten het centrum moeten we naar links: Côte d'Amermont. Een mooi alternatief voor de Stockeu want het maximale stijgingspercentage flirt er ook met de 23%! Kristof, met zijn mountainbike, komt vrij vlot boven - Catherine echter, heeft het zeer lastig en wordt op de top duizelig. Achteraf blijkt dat ze tesamen met Stephan een half uurtje heeft gerust en nadien vrij vlot de finish heeft gehaald.
Het volgende slachtoffer wordt Jan: net voor de beklimming van de Côte de Rosier, betaalt hij de tol van een mountainbiketocht van 52km van de dag ervoor: krampen... Het is dan ook vrij lang wachten tot wanneer hij de top bereikt. Volgens Jan waren de hellingen vorig jaar minder lastig... Wij kunnen aansluiten bij een groep en rijden tegen een vrij strak tempo richting Remouchamps, tweede bevoorrading. Daar ontmoeten wij onze huisfotograaf Alain. Hij neemt een aantal foto's van het BPO cycling team (hopelijk kunnen ze Jan wat fotoshoppen wat hij ziet er vrij bleek uit) en rijdt dan snel met de wagen naar Côte de La Redoute om daar ook foto's te nemen tijdens de beklimming. Net op tijd: wanneer ik op het eerste heel steile stuk recht op de trappers moet, komt hij met zijn fototoestel aangelopen. Ik kijk uit naar de foto's...
Na een loper, Côte de Hornay, komen we aan de officiële finishlijn in Tilff aan. Nu nog links opdraaien, het houten brugje over en dan de allerlaatste beklimming: Côte de Boncelles (onze eerste afdaling van de dag). Voor mij, net één te veel: bij het begin voel ik dat de benen minder vlot draaien, Vic blijft naast mij rijden maar ik merk dat Vic sneller kan en 500m van de top moet ik Vic laten gaan. Jan heeft dan duidelijk zijn tweede adem gevonden en verteert de laatste helling vrij vlot: tot Patrick's verbazing wordt hij zelfs door Jan voorbij gereden.
Na een schitterende rit van 140km, 10 hellingen en 2200m hoogteverschil worden wij enthousiast verwelkomd door France in de BPO-tent. Ondanks de geschoren benen blijft haar beloofde massage wel achterwege. Spijtig...
En hopelijk heeft Patrick zijn wagen teruggevonden want die wist in elk geval niet meer in welke straat hij 's morgens zijn wagen had achtergelaten...
Volgende afspraak Tour de Namur, 140 km!
Wat Garmin-statistieken van de rit
En de day after? Om 9u zat ik deze morgen opnieuw op de fiets om deel te nemen aan de eerste editie van de Ernst&Young Classics ten voordele van de Caprioolkinderen. Vertrekkende aan het Eddy Merckx Wielercentrum (Blaarmeersen), voor een rit van 82km richting Zwalmstreek: glooiend landschap, schitterend weer en één gekende helling (Molenberg) waar ik duidelijk voelde dat ik Tilff-Bastogne-Tilff had gereden... 's Namiddags: "platte rust"...
Wat Garmin-statisteken van de rit
Geen opmerkingen:
Een reactie posten